Geboren worden met spina bifida in een klein Noord-Keniaans dorpje waar men amper begreep wat een handicap was. Het was het lot van Francesca Naijipu. Hier lees je hoe ze de problemen in haar kindertijd overwon, en daarna werk (en liefde) vond.
“Als kind hield niemand van me”, vertelt Francesca. Haar vader verstootte haar en de gemeenschap waarin ze leefde beschouwde haar als een vloek. Ze bleef vaak alleen achter als haar familie eropuit trok. Naar school gaan, betekende twee uur lopen. Door haar spina bifida ging dat erg moeizaam. Ze kreeg ontstekingen in haar benen die zich tot ernstige infecties ontwikkelden. Soms kon ze daardoor maanden niet naar school. In haar klas had ze geen echte vriendjes: kinderen bleven uit haar buurt door haar incontinentie. Toen Francesca twaalf was, besloot ze haar dagen door te brengen onder een boom bij haar huis.
“Als kind hield niemand van me”, vertelt Francesca. Haar vader verstootte haar en de gemeenschap waarin ze leefde beschouwde haar als een vloek. Ze bleef vaak alleen achter als haar familie eropuit trok. Naar school gaan, betekende twee uur lopen. Door haar spina bifida ging dat erg moeizaam. Ze kreeg ontstekingen in haar benen die zich tot ernstige infecties ontwikkelden. Soms kon ze daardoor maanden niet naar school. In haar klas had ze geen echte vriendjes: kinderen bleven uit haar buurt door haar incontinentie. Toen Francesca twaalf was, besloot ze haar dagen door te brengen onder een boom bij haar huis.
Tot haar oom Francesca meenam naar BethanyKids in het ziekenhuis van Kijabe. Daar kreeg ze voor het eerst inzicht in haar handicap, en hoe die verbonden was met haar lichamelijke problemen. Voor een wond aan haar voet die maar niet genas, bleek een amputatie de beste oplossing. Ze kreeg een kunstbeen en een beugel om beter te kunnen lopen. Francesca werd baas over haar blaas door ons continentiecontrole-programma.
“Toen ik schoon en droog bleef, voelde ik me opnieuw een waardevol mens met een levensdrang: geaccepteerd om wie ik ben, zelfverzekerd en gemotiveerd door de tweede kans die ik kreeg.” In deze nieuwe fase van haar leven pakt Francesca nog een andere kans die zich voordoet: het ziekenhuis biedt haar een baan als kinderbegeleidster.
Tegenwoordig werkt Francesca nog altijd in Joy Town, een school voor kinderen met een handicap. Daar zijn meer dan tachtig kinderen met haar handicap. Ze ondersteunt ouders in hun rol hun kinderen te begeleiden naar een betekenisvol leven, iets wat ze zelf als kind erg heeft gemist. Ze geeft CIC-trainingen en opleidingen rond huidverzorging. “Ik ben Child-Help erg dankbaar voor alle opgedane kennis en vaardigheden via conferenties, seminars en workshops van de afgelopen jaren.”
Francesca vertelt ook nog: “Ik kan wandelen, werken en geld verdienen. Dus ik kon ook liefde vinden. De eerste keer dat iemand zei : “Ik hou van jou”, geloofde ik het niet. Van mij houden? Met mijn handicap? Maar het kan, ik ben het levende bewijs: ik ben gelukkig getrouwd en samen kregen we ook een schat van een zoon!”
Francesca’s verhaal kun je ook bekijken op
Met de hulp van Child-Help zette Francesca Naijipu haar eerste stappen naar een droog en sociaal leven.
Ook helpen?
